Weer thuis

Hallo allemaal,
Mijn reis vol nieuwe ervaringen en avonturen zit er helaas alweer op. De tijd lijkt voorbij de vliegen als je het ergens zo naar je zin hebt, maar aan al het mooie komt helaas een einde.
Gelukkig kan ik nog een laatste update geven over de dingen die in de laatste paar dagen zijn gebeurd. De dagen zijn in mijn laatste week minder lang, dat wil zeggen geen lange dagen naar buiten staren vanuit de truck.
Zoals ik al kort in mijn vorige update genoemd had, heb ik de Great Zimbabwe ruïnes bezocht. Een immens groot complex waar honderden jaren geleden al mensen woonden. De koning woonde boven op de berg. In het dal woonden zijn 200 (!) vrouwen. Zij zorgden voor de koning en zijn vele kinderen. Nu vraag ik mij af wat een man met 200 vrouwen moet en kan hij alle namen wel onthouden?
Ter plaatse was een dorp uit die tijd nagebouwd en daar werden traditionele dansen en handwerken vertoont. Tijdens ons bezoek was er ook een groep schoolkinderen. Het grappige is dat zij net zo in ons geïnteresseerd zijn, als wij on hen. Dat levert grappige situaties op. Ik heb een tijdje met een leerkracht gesproken, hij wil zijn studenten meer over wereldoriëntatie vertellen. Dan moet hij wel iets kunnen vertellen, dus we hebben uitgebreid gesproken over verschillende landen en gewoonten in Afrika en Europa.
Het is leuk om te zien dat de leerkrachten hun best doen het beste onderwijs te geven, maar dat het soms simpelweg niet mogelijk is vanwege een gebrek aan de juiste middelen en informatie. Dat vind ik een verlies van een generatie, maar helaas kan ik de wereld niet veranderen om de situatie te verbeteren.
Tijdens ons verblijf in Bulawayo kwam ik mijn chauffeur van vorig jaar tegen ( Thinkwell). We hebben voor een paar uur gekletst. Het was al donker dus de volgende morgen hebben we dit memorabele moment proberen vast te leggen.
Deze dag gingen we op zoek naar neushoorns. De bevlogen gids, Ian, vertelde 100-uit over de neushoorn en hoezeer deze met uitsterven wordt bedreigd. Het komt erop neer dat er over 10 jaar geen neushoorns meer zullen zijn. En wij, ook de lezers van dit blog, kunnen hier iets aan doen. In sommige culturen denkt men dat de hoorn van de neushoorn werkt als een afrodisiaca. Een hoorn van 10kg kan US$1miljoen opleveren. Echter hoeft de neushoorn niet gedood te worden om de hoorn te krijgen. Het heeft namelijk hetzelfde effect als een vinger nagel. Er zit geen gevoel in en groeit gewoon aan. De neushoorn hoeft dus helemaal niet gedood te worden. Alle neushoorn specialisten zeggen dat de commerciële handel gelegaliseerd met worden. De neushoorn kan dan in en boerderij setting leven en iedere keer een goede hoorn leveren zonder dat het gedood hoeft te worden. Waardoor de populatie wilde neushoorns kan worden behouden en wellicht groeien. Het enige wat wij moeten doen is de Nederlandse verantwoordelijke voor deze beslissing zien te overtuigen dat dit echt de beste oplossing is. Zodra ik weer in Nederland ben zal ik hier meer informatie over delen met jullie.
De gids, Ian, nam ons meer door the Rhodes Motaba NP. Hier hadden we het geluk een wandeling te maken waarbij we wel 4 neushoorns tegenkwamen. We konden ze op een afstand van slechts enkele meters benaderen. Het enige wat we moesten doen om zo dichtbij te komen was kruipen door het gras. Dat heb ik er graag voor over. Op nog geen 10 meter achter ons liepen twee beveiligers om de neushoorns te beschermen. We hebben nog even met ze staan praten. Zij volgen de neushoorns 24/7 om ze te beschermen tegen stropers. Ze mogen zelfs de stropers doodschieten als zij daarmee het leven van de neushoorn redden.
Daarna zijn we naar een grot gegaan. Er werd mij alleen niet van tevoren vertelt dat we een enorm stijle berg moesten oplopen. Bijna iedereen liep fluitend die berg op. Ik heb het kruipend gedaan. Toen ik boven kwam wist ik zeker dat ik absoluut niet die stijle berg afging. Gelukkig wist onze gids, die op slippers liep, een andere route. Dat ging gelukkig beter.
Vervolgens hebben we nog een dorpje bezocht. Het meest schrijnende aan dit verhaal is, dat iedereen in dit dorp HIV/Aids heeft. Er is simpelweg geen geld voor medicijnen en de bewoners nemen ook geen voorzorgsmaatregelen om verspreiding te voorkomen. Kinderen worden geboren met HIV/Aids. En vreemdgaan binnen een relatie doet iedereen continu, daarnaast hebben de meeste mannen 5 vrouwen.
De volgende dag gingen we verder, naar onze één na laatste bestemming. Hwange NP. Hier ontmoette we onze gids Jordan. Een jonge man met ongelooflijk veel kennis over de natuur. Ik heb hem ook alleen op blote voeten zien lopen. Het is een bijzondere man. We hebben leeuwen gezien die een paar uur eerder een buffel hadden gevangen. Ze waren hem nu aan het opeten. Daarnaast nog een hele grote groep olifanten. Op weg, terug naar de leeuwen, reden we langs een groep olifanten die onze jeep met getoeter gedag zeiden. Later kwamen we deze kudde tegen bij de leeuwen. De olifanten probeerden de leeuwen te verjagen, wat enigszins lukte.
Die avond nam Jordan ons mee voor een nacht rit. We hebben voornamelijk verschillende antilopes gezien. In de verte kwamen we ook een kudde van 400 buffels tegen. We hebben een lesje sterrenkunde gehad. Als je de tijd hebt en het is een kleine maan, kun ie volgens Jordan iedere 10 minuten een vallende ster zien.
In het vrouwen sanitair op deze camping waren geen douches. Dat betekende dus dat we de douches van de mannen afdeling moesten gebruiken. Ach, dat heeft ook wel weer wat.
De volgende ochtend gingen we weer vroeg met Jordan op stap. Om te beginnen terug maar de leeuwen. Van hun buffel waren nu alleen nog wat poten en ribben over. Toen we naar een andere waterpoel reden, gaf Jordan ons een lesje spoor zoeken. Bij de waterpoel vonden we een dode olifant. Deze was zo uitgedroogd, dat het te snel heeft gedronken en is overleden. Bij terugkomst op de camping stond er een brunch voor ons klaar. Het laatste dat Ken aka Master Rasta, voor ons heeft bereid. Na de brunch vertrokken we naar mijn eindbestemming, Vic'Falls.
Victoria Falls is redelijk bekend terrein voor mij. Er is één camping, dus zelfs de camping was voor mij geen verrassing meer. Bij aankomst hebben we ons gesetteld, hebben we een gigantisch ijsje gekocht en zijn we naar de supermarkt gegaan voor wat laatste dingen. Bij terug komst op de camping hebben we even bij het zwembad gezeten. Daarna douchen en met een aantal uit eten geweest bij mamma africa.
Voor de volgende dag had ik in de ochtend een vlucht met helicopter over de watervallen op het programma staan. Samen met 3 medereizigers hebben we ons prima vermaakt. Ik mocht voorin naast de piloot zitten, wat betekende dat er een doorzichtige plaat onder mijn voeten zat. Dat levert mooie plaatjes op.
Na de vlucht hebben we de watervallen zelf bezocht. In vergelijking met vorig jaar waren er veel minder toeristen. Er waren hele stukken in het park waar je niemand tegen kwam. Na een lunch bij de watervallen zijn we terug gelopen richting de camping. Tijdens die wandeling kwamen we nog een olifant tegen. Ja, een echte wilde op slechts 5 meter afstand. Na dat we wat winkeltjes bezocht hebben kwamen we terug op de camping. Vervolgens was het weer douchen en optutten voor mijn laatste avond met de groep in Afrika. De "nieuwe medereizigers" waren inmiddels ook gearriveerd en deden mee met het diner bij Boma. Dit restaurant is echt een belevenis. Je kunt verschillende soorten exotisch eten proberen, je kunt een mooie gezichtsschildering later maken, er wordt djembee les gegeven en je kan de toekomst laten voorspellen.
Dat laatste had ik vorig jaar gedaan. Daarom dacht ik, dit jaar weer. Kijken of zij nu iets totaal anders zeggen. En wat blijkt mijn toekomst is nog steeds het zelfde met een aantal nieuwe voorspellingen. Laten we zeggen dat de voorspellingen gedetailleerder waren dan vorig jaar. En dat zonder dat ik die man vertelt had dat ik vorigjaar ook een voorspelling heb laten doen. Ik verwacht niet dat hij van alle gasten gezichten en verhalen onthoud in een jaar. Dus ik ben ervan overtuigd dat sommige dingen mijn lot zijn.
Na een korte speech en een kaart vol geschreven met one-lindes van onze gids heb ik met een gemengd gevoel de groep achtergelaten. Wetende welke mooie dingen zij nog gaan zien en jammer dat ik ze moet missen, maar ook blij om weer naar huis te gaan.
Groetjes Daphne