Van Malawi naar Zambia
Blijf op de hoogte en volg Daphne
14 Oktober 2013 | Zambia, Masupe
Hallo allemaal,
Malawi is een compleet ander land ten opzichte van Tanzania. Op het eerste gezicht lijken de mensen hier een stuk armer dan in Tanzania. Kinderen verkopen gekoelde dranken langs de weg omdat er geen geld is om naar school te gaan. Per verkocht flesje verdienen ze een halve dollar cent. Schokkend! Qua huidskleur zijn de mensen hier veel donkerder getint. En volgens de verhalen zijn ze gehaaid als het aankomt op "rijke" toeristen ontdoen van spullen. Vooral paspoorten en geld is geliefd.
Een geluk dat ik een Nederlands paspoort heb, want van alle paspoorten die in mijn groep aanwezig zijn is de mijne het lastigst om te vervalsen. Dat zegt tenminste onze gids. De vervalste paspoorten worden mogelijk voor aanslagen gebruikt.
Tanzania is uitgestrekt met vele eindeloze vlakten. Malawi is enorm bergachtig. De markering op de wegen wordt met de hand een een blokkwast geschilderd. En het grote aantal begraafplaatsen langs de weg viel mij ook enorm op. Er was zelfs één naast onze camping.
Niet te missen is Lake Malawi. Malawi betekend zonsopgang. Dit meer bestrijkt bijna de complete oost grens met Mozambique. Een goede plek om de zonsopgang te bekijken. Het meer is immens groot. Alleen bij helder weer is er een silhouet van de overkant (Mozambique) te zien.
Naar mate we veder landinwaarts rijden neemt de kwaliteit van de wegen af. Hoewel het toerisme langzaam op gang komt, probeert iedereen zijn/haar graantje mee zijn we een stuk zuidelijk gereden. Daarbij hebben we een tussenstop gemaakt in de grootste plaats van de regio, Mzuzu. Volgens onze gids reed hier een paar jaar geleden nog geen enkele auto. Simpelweg omdat er geen benzine of diesel te verkrijgen was. Er zijn dan ook niet echt taxi's. Mannen met een fiets bieden aan op je achterop de fiets overal mee naar toe te nemen.
We zijn hier bij een koffiehuis gestopt. Blijkbaar heeft deze stad haar eigen speciale koffie. Hier kwamen we een lokale jonge man tegen, zijn naam was Arthur. Volgens hem was het internet bi hem op kantoor veel sneller dan in het koffie huis. Deze jonge man werkte voor de lokale gemeente. Uiteindelijk moesten wij en hij weer verder met onze dagelijkse bezigheden.
Gelukkig besteden we een aantal dagen in Malawi. Toerisme is hier redelijk nieuw. Dat heeft voor- en nadelen. Voordeel: er zijn geen grote ressorts aan Lake Malawi, maar het is lastig om geld te pinnen. Over het algemeen worden dollars ook vaak geaccepteerd.
Bij aankomst op de camping was het enorm warm, toch hebben we de moed gevonden om de tent op te zetten. Daarna hebben we aan het strand van een heerlijk koud drankje genoten. Na onze typische Afrikaanse maaltijd werden wij door onze gids Patrick uitgedaagd om te poolen. Uiteraard wist hij van tevoren dat hij hier goed in was.
Uiteindelijk werd het een enorm gezellige avond/nacht. Er waren een aantal ongeduldige Britten die ons bijna aan het weg kijken waren bij de pool-tafel. Ineens waren wij heel erg slecht en duurde één partij bijna drie kwartier. Uiteraard waren wij slecht met enige opzet, want ze vroegen of wij even snel het partijtje wilde afmaken. Dat kon hij dus vergeten, dat is de kat op het spek binden. Wat overigens grappig was, die avond op een simpele camping in Malawi met koude douches werd de complete cd van Caro Emerald gedraaid.
Nadat wij onze gids (Patrick) en chauffeur (Sam) flink wat biertjes gegeven hebben, dropen wij af naar onze tent.
De volgende dag werden we al vroeg gewekt door een stel luidruchtige Italianen die om 4:20 uur ruzie maakte over het afbreken van de tent. Om 5:30 uur was er een groep scandinaviërs die ook hele discussies hadden tijdens het afbreken van de tent. Inclusief de extra geluiden die daarbij komen kijken. 5 minuten lang tentstokken tegen elkaar aan laten klappen is echt niet nodig. Om 7:15 uur ging mijn wekker.
Opstaan, gelukkig kon de tent blijven staan, een handwas gedaan , ontbeten en om 8:30 uur vertrokken voor een wandeling door het lokale dorp. Rond die tijd kwam ook onze gids tevoorschijn met een soort van kater.
Tijdens de wandeling kregen wij inzage in het dagelijkse leven van de locals in Malawi. In veel zaken proberen ze zelfvoorzienend te zijn. Ze maken bijvoorbeeld hun eigen bakstenen om huizen te bouwen, cassave meel om een soort bijgerecht tijdens het diner mee te maken, ze verbouwen fruit en houden kippen.
Vervolgens hebben we een school/weeshuis bezocht. Hier kregen we een warm welkom van de vele kinderen en de hoofdmeester. Er zitten 1500 kinderen op school en er zijn slechts 12 leerkrachten. Meer wil/kan de overheid niet toewijzen. Om toch goed onderwijs te kunnen geven aan de kinderen is de school afhankelijk van giften van toeristen en bezoekers. Er is een dringend tekort aan schriften en pennen. Ik denk dat ik als ik thuis ben een lading pennen en schriften naar de school ga opsturen.
Daarna bezochten we het lokale ziekenhuis. Alhoewel het is een ruimte met veel bedden en weinig tot geen patiënten. Er werkt één verpleegkundige/verloskundige die alle bevallingen doet en 24/7 oproep dienst heeft. Naast bevallingen doet hij ook kleine ingrepen als sterilisatie en inbrengen van anticonceptie middelen bij vrouwen. Eens per maand komt er een arts uit een ander ziekenhuis langs om zich over de moeilijkere gevallen te ontfermen. Indien de arts niet aanwezig is maar wel hard nodig is, moet de patiënt 2 uur reizen om een arts te kunnen spreken. Er is geen ambulance en in het hele dorp heb ik geen auto gezien. Wat betekend dat je moet liften of met het openbaar vervoer moet reizen.
Deze man vertelde dat de overheid het ziekenhuis van gratis medicijnen en aanverwanten helpt. Waarop mijn medereizigers meteen alle eer naar mij toe schoven aangezien ik ze heb verteld wat voor werk ik doe.
Malaria is nog steeds één van de grootste doodsoorzaken hier. Het ziekenhuis heeft geen ramen, dus geen airco en klamboes zijn dus van essentieel belang. Helaas hebben zij er maar één en dringend behoefte aan meer. Als iemand dus nog een klamboe heeft en niet meer gebruikt, ik heb er een goede bestemming voor.
Tijdens de wandeling kreeg ik een Malawiaanse naam van twee jongens uit het dorp: Mposa. Dit betekend volgens hen geschenk. Altijd leuk een reserve naam.
Na afloop heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan dan in een hangmat onder een boom aan het strand met een koud biertje genoten van de complete rust. Een echt vakantie gevoel...
Die avond had onze kok (Ken) een verrassing in petto. Een big aan het spit met gepofte aardappelen en een groente stoofpotje. Het was heerlijk!!
Na ons diner ging ik samen met een paar meiden naar de bar om tafelvoetbal te spelen. Ik vormde een team met een Britse en we hadden twee Australische als tegenstander. Hieruit bleek dat Europa meer voetbal-minded is dan Australië. We hebben namelijk 3 partijtjes met 10-2 gewonnen.
Op de camping liepen twee gigantische waakhonden. Laten we het omschrijven als, hun kop zat op heuphoogte. Die avond begonnen die twee honden elkaar ineens aan te vallen, midden in de bar waar wij en ongeveer 25 andere mensen waren. Nog nooit ben ik zo bang voor honden geweest, ze beten elkaar in de oren en hals. Een aantal mensen probeerde de honden uit elkaar te krijgen door bij beide honden hard aan de achterpoten te trekken en er flink op los te schoppen en slaan.
Dit wil ik nooit meet zien in mijn leven. Vreselijk! Toen de honden uit elkaar waren gingen de mensen verder de honden apart te schoppen en slaan, je hoorde die honden piepen en janken. Als held op sokken ben ik naar die mensen toe gegaan en heb ze dringend en vriendelijk verzocht op te houden omdat je hier niets mee opschiet. Geweld los je niet op met geweld. Pas toen andere gasten mij bijvielen stopte ze. Wat hieruit blijkt is dat, in dit geval, dronken Britse mannen die anabolen spuiten en continu aan het trainen zijn, hun agressie niet goed kunnen ventileren.
Na een nacht vol met dronken Britten die rond onze tenten hingen, vertrokken we de vandaag optijd naar onze nieuwe bestemming; Zambia. Over hobbelige ongeasfalteerde wegen begaven we ons naar de grenspost. Na snelle maar dure grens overgang $50 ben ik nu in Zambia voor drie dagen.
De volgende dagen is het internet niet zeker, dus kan pas tegen het einde van mijn reis pas weer iets posten.
Groetjes, Jambo,
Daphne
Malawi is een compleet ander land ten opzichte van Tanzania. Op het eerste gezicht lijken de mensen hier een stuk armer dan in Tanzania. Kinderen verkopen gekoelde dranken langs de weg omdat er geen geld is om naar school te gaan. Per verkocht flesje verdienen ze een halve dollar cent. Schokkend! Qua huidskleur zijn de mensen hier veel donkerder getint. En volgens de verhalen zijn ze gehaaid als het aankomt op "rijke" toeristen ontdoen van spullen. Vooral paspoorten en geld is geliefd.
Een geluk dat ik een Nederlands paspoort heb, want van alle paspoorten die in mijn groep aanwezig zijn is de mijne het lastigst om te vervalsen. Dat zegt tenminste onze gids. De vervalste paspoorten worden mogelijk voor aanslagen gebruikt.
Tanzania is uitgestrekt met vele eindeloze vlakten. Malawi is enorm bergachtig. De markering op de wegen wordt met de hand een een blokkwast geschilderd. En het grote aantal begraafplaatsen langs de weg viel mij ook enorm op. Er was zelfs één naast onze camping.
Niet te missen is Lake Malawi. Malawi betekend zonsopgang. Dit meer bestrijkt bijna de complete oost grens met Mozambique. Een goede plek om de zonsopgang te bekijken. Het meer is immens groot. Alleen bij helder weer is er een silhouet van de overkant (Mozambique) te zien.
Naar mate we veder landinwaarts rijden neemt de kwaliteit van de wegen af. Hoewel het toerisme langzaam op gang komt, probeert iedereen zijn/haar graantje mee zijn we een stuk zuidelijk gereden. Daarbij hebben we een tussenstop gemaakt in de grootste plaats van de regio, Mzuzu. Volgens onze gids reed hier een paar jaar geleden nog geen enkele auto. Simpelweg omdat er geen benzine of diesel te verkrijgen was. Er zijn dan ook niet echt taxi's. Mannen met een fiets bieden aan op je achterop de fiets overal mee naar toe te nemen.
We zijn hier bij een koffiehuis gestopt. Blijkbaar heeft deze stad haar eigen speciale koffie. Hier kwamen we een lokale jonge man tegen, zijn naam was Arthur. Volgens hem was het internet bi hem op kantoor veel sneller dan in het koffie huis. Deze jonge man werkte voor de lokale gemeente. Uiteindelijk moesten wij en hij weer verder met onze dagelijkse bezigheden.
Gelukkig besteden we een aantal dagen in Malawi. Toerisme is hier redelijk nieuw. Dat heeft voor- en nadelen. Voordeel: er zijn geen grote ressorts aan Lake Malawi, maar het is lastig om geld te pinnen. Over het algemeen worden dollars ook vaak geaccepteerd.
Bij aankomst op de camping was het enorm warm, toch hebben we de moed gevonden om de tent op te zetten. Daarna hebben we aan het strand van een heerlijk koud drankje genoten. Na onze typische Afrikaanse maaltijd werden wij door onze gids Patrick uitgedaagd om te poolen. Uiteraard wist hij van tevoren dat hij hier goed in was.
Uiteindelijk werd het een enorm gezellige avond/nacht. Er waren een aantal ongeduldige Britten die ons bijna aan het weg kijken waren bij de pool-tafel. Ineens waren wij heel erg slecht en duurde één partij bijna drie kwartier. Uiteraard waren wij slecht met enige opzet, want ze vroegen of wij even snel het partijtje wilde afmaken. Dat kon hij dus vergeten, dat is de kat op het spek binden. Wat overigens grappig was, die avond op een simpele camping in Malawi met koude douches werd de complete cd van Caro Emerald gedraaid.
Nadat wij onze gids (Patrick) en chauffeur (Sam) flink wat biertjes gegeven hebben, dropen wij af naar onze tent.
De volgende dag werden we al vroeg gewekt door een stel luidruchtige Italianen die om 4:20 uur ruzie maakte over het afbreken van de tent. Om 5:30 uur was er een groep scandinaviërs die ook hele discussies hadden tijdens het afbreken van de tent. Inclusief de extra geluiden die daarbij komen kijken. 5 minuten lang tentstokken tegen elkaar aan laten klappen is echt niet nodig. Om 7:15 uur ging mijn wekker.
Opstaan, gelukkig kon de tent blijven staan, een handwas gedaan , ontbeten en om 8:30 uur vertrokken voor een wandeling door het lokale dorp. Rond die tijd kwam ook onze gids tevoorschijn met een soort van kater.
Tijdens de wandeling kregen wij inzage in het dagelijkse leven van de locals in Malawi. In veel zaken proberen ze zelfvoorzienend te zijn. Ze maken bijvoorbeeld hun eigen bakstenen om huizen te bouwen, cassave meel om een soort bijgerecht tijdens het diner mee te maken, ze verbouwen fruit en houden kippen.
Vervolgens hebben we een school/weeshuis bezocht. Hier kregen we een warm welkom van de vele kinderen en de hoofdmeester. Er zitten 1500 kinderen op school en er zijn slechts 12 leerkrachten. Meer wil/kan de overheid niet toewijzen. Om toch goed onderwijs te kunnen geven aan de kinderen is de school afhankelijk van giften van toeristen en bezoekers. Er is een dringend tekort aan schriften en pennen. Ik denk dat ik als ik thuis ben een lading pennen en schriften naar de school ga opsturen.
Daarna bezochten we het lokale ziekenhuis. Alhoewel het is een ruimte met veel bedden en weinig tot geen patiënten. Er werkt één verpleegkundige/verloskundige die alle bevallingen doet en 24/7 oproep dienst heeft. Naast bevallingen doet hij ook kleine ingrepen als sterilisatie en inbrengen van anticonceptie middelen bij vrouwen. Eens per maand komt er een arts uit een ander ziekenhuis langs om zich over de moeilijkere gevallen te ontfermen. Indien de arts niet aanwezig is maar wel hard nodig is, moet de patiënt 2 uur reizen om een arts te kunnen spreken. Er is geen ambulance en in het hele dorp heb ik geen auto gezien. Wat betekend dat je moet liften of met het openbaar vervoer moet reizen.
Deze man vertelde dat de overheid het ziekenhuis van gratis medicijnen en aanverwanten helpt. Waarop mijn medereizigers meteen alle eer naar mij toe schoven aangezien ik ze heb verteld wat voor werk ik doe.
Malaria is nog steeds één van de grootste doodsoorzaken hier. Het ziekenhuis heeft geen ramen, dus geen airco en klamboes zijn dus van essentieel belang. Helaas hebben zij er maar één en dringend behoefte aan meer. Als iemand dus nog een klamboe heeft en niet meer gebruikt, ik heb er een goede bestemming voor.
Tijdens de wandeling kreeg ik een Malawiaanse naam van twee jongens uit het dorp: Mposa. Dit betekend volgens hen geschenk. Altijd leuk een reserve naam.
Na afloop heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan dan in een hangmat onder een boom aan het strand met een koud biertje genoten van de complete rust. Een echt vakantie gevoel...
Die avond had onze kok (Ken) een verrassing in petto. Een big aan het spit met gepofte aardappelen en een groente stoofpotje. Het was heerlijk!!
Na ons diner ging ik samen met een paar meiden naar de bar om tafelvoetbal te spelen. Ik vormde een team met een Britse en we hadden twee Australische als tegenstander. Hieruit bleek dat Europa meer voetbal-minded is dan Australië. We hebben namelijk 3 partijtjes met 10-2 gewonnen.
Op de camping liepen twee gigantische waakhonden. Laten we het omschrijven als, hun kop zat op heuphoogte. Die avond begonnen die twee honden elkaar ineens aan te vallen, midden in de bar waar wij en ongeveer 25 andere mensen waren. Nog nooit ben ik zo bang voor honden geweest, ze beten elkaar in de oren en hals. Een aantal mensen probeerde de honden uit elkaar te krijgen door bij beide honden hard aan de achterpoten te trekken en er flink op los te schoppen en slaan.
Dit wil ik nooit meet zien in mijn leven. Vreselijk! Toen de honden uit elkaar waren gingen de mensen verder de honden apart te schoppen en slaan, je hoorde die honden piepen en janken. Als held op sokken ben ik naar die mensen toe gegaan en heb ze dringend en vriendelijk verzocht op te houden omdat je hier niets mee opschiet. Geweld los je niet op met geweld. Pas toen andere gasten mij bijvielen stopte ze. Wat hieruit blijkt is dat, in dit geval, dronken Britse mannen die anabolen spuiten en continu aan het trainen zijn, hun agressie niet goed kunnen ventileren.
Na een nacht vol met dronken Britten die rond onze tenten hingen, vertrokken we de vandaag optijd naar onze nieuwe bestemming; Zambia. Over hobbelige ongeasfalteerde wegen begaven we ons naar de grenspost. Na snelle maar dure grens overgang $50 ben ik nu in Zambia voor drie dagen.
De volgende dagen is het internet niet zeker, dus kan pas tegen het einde van mijn reis pas weer iets posten.
Groetjes, Jambo,
Daphne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
